D-1 กะทันหัน (one shot)

D-1 กะทันหัน

บอกตรงๆ ตั้งแต่วันที่ได้พบเธอ
ตั้งแต่ยังไม่รู้ว่าเธอชื่ออะไร ใจข้างในก็ยอมแพ้
แม้เธอไม่เคยบอกว่าเธอคิดกับฉันว่ายังไง

เป็นครั้งแรกที่มันรักใครไปโดยไม่ต้องคิด
เป็นครั้งแรกที่ไม่สนว่ามันจะถูกหรือผิด
แค่ได้รักเธอต่อไป เพราะทำอย่างไรก็ห้ามใจไว้ไม่ได้

          สายลมตอนเช้ากับแสงแดดอ่อนๆ ที่สาดส่องลงมาทำเด็กหนุ่มคนนึงต้องหาที่นั่งหลบแดดไม่ใช่เพราะกลัวแดดแต่เขาต้องอยู่ตรงนี้นานเลยต้องหาที่หลบแดด.... เพื่อรอใครบางคน เขานั่งอย่างนี้มาแล้ว 2 เดือนกว่าตั้งแต่เปิดเรียน  

ทำไม...

 ทำไมนะหรอ 

คุณเคยตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นรึป่าวละ ?

ผู้ชายคนนี้กำลังเป็น

ผู้ชายที่ชื่อ ..... โอเซฮุน

"เมื่อไหร่จะลงมาวะ"

  เด็กหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งใบหน้าเรียวยาวกับจมูกได้รูปบวกกับผมสีบลอนซ์ขาวไถข้างเซตขึ้นเป็นทรง ซึ่งมันทำให้ทำให้เขาโดดเด่นมากในสายตาคนที่เดินผ่านไปมา  ทั้งๆที่เขาไม่ได้อยากจะเป็นจุดสนใจด้วยซ้ำ! (?) 

เซฮุนสบถออกมาเบาๆพร้อมก้มมองดูนาฬิกาที่บ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว  แต่คนที่เขากำลังรอยังไม่ลงมาสักที

 "แบคฮยอนฉันขอไปห้องสมุดก่อนนะ นายจะไปกับฉันรึป่าว"

    เสียงเจื้อยแจ่วของคนตัวเล็กที่กำลังเดินลงมาพูดคุยกับเพื่อนๆ  เพราะวันนี้อาจารย์ดันสั่งรายงานเล่มใหม่เพิ่มเพราะเล่มที่แล้วเขาทำดีจนซึ่งเด็กเรียนดีอย่างเขาก็ไม่อยากที่จะดองงานไว้นานๆ เดี๋ยวจะไม่มีเวลาไปสังสรรค์กับเพื่อนๆ -.-

เสียงนี้....

เซฮุนจำได้ดี

   ชะเง้อคอมองตรงทางที่คนตัวเล็กกำลังเดินลงมา ก่อนจะรีบทำเป็นหยิบมือถือออกมากดเล่นเกมส์ ทั้งๆที่ใจหนะลอยไปตามเสียงที่ได้ยินตั้งแต่แรกแล้ว

"ไม่อ่ะแกไปเถอะ ฉันจะรีบกลับไปเคลียร์งานเก่าก่อนค้างเยอะมาก แล้วก็อย่าลืมทำชีสสอนพิเศษละ"

   พูดพลางทำท่าเหมือนจะร้องไห้  นี่ขนาดเขาไม่ได้เป็นเด็กเรียนดีแค่เรียนในห้องปกติอาจารย์ยังสั่งงานวันชนวันจนเขาทำไม่ทันเลยด้วยซ้ำ  แต่จุนมยอนเพื่อนเขาหนะสิเรียนดีกิจกรรมเด่นเลยก็ว่าได้ อาจารย์ส่งไปประกวดอะไรอย่างน้อยก็ต้องได้สักรางวัลกลับมาให้เป็นที่ชื่นชมกันถ้วนหน้า แถมวันหยุดยังรับสอนพิเศษอีกด้วย

"โอเคๆ งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ^^"

ทั้งสองยิ้มโบกมือลากัน จุนมยอนทำท่าส่งจุ๊บให้แบคฮยอน   แว๊บนึงก็มีสายตาคู่หนึ่งมองคนตัวเล็กก่อนจะทำเหมือว่าไม่ได้สนใจอะไร แล้วทั้งคู่ก็พากันเดินแยกกันไปคนละทาง

"จุนมยอนงั้นหรอ...น่ารักดี"

ทุกการกระทำของจุนมยอนอยู่ในสายตาเซฮุนหมด "ทำท่าทาอย่างงั้นคิดว่าน่ารักมากรึไงวะ ... แม่งกูจะไม่ไหวละ

แต่...เมื่อกี้เพื่อนของคนเล็กบอกว่าจุนมยอนรับสอนพิเศษงั้นหรอ? 

ดีละ...

"ม๊า"

(ว่าไงตี๋เล็ก)

"ผมจะเรียนพิเศษ ทั้งเสาร์ แล้วก็อาทิตย์เลยนะ"

(ว่าไงนะ!! นี่อะไรทำให้ตี๋เล็กของม๊ายอมเรียนพิเศษได้ละหนิ)

คนเป็นแม่แทบจะไม่เชื่อหูตัวเองก็ร้อยวันพันปี เซฮุนเคยอยากเรียนพิเศษที่ไหนละด้วยเหตุผลข้อเดิมๆที่เจ้าตัวชอบเอามาเป็นข้ออ้าง  "การบ้านผมเยอะม๊า ไม่มีเวลาไปเรียนหรอก"

"ตามนี้นะม๊า"

กดวางสายก่อนมุ่งไปยังห้องสมุดที่ครูสอนพิเศษตัวเล็กเดินไปเมื่อครู่ ผมจะตั้งใจเรียนอย่างเต็มที่เลยครับคุณครู

ห้องสมุด

     เด็กหนุ่มตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้ม ปากนิดจมูกหน่อยผิวขาวที่แทบจะเป็นสีเดียวกับเสื้อนักเรียนที่ใส่อยู่ กับผมสั้นสีน้ำตาลนิดๆที่รับกับใบหน้าจนทำให้ใครหลายคนคิดว่าถ้าจับแต่งตัวเป็นผู้หญิงคงจะสวยไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว 

     เจ้าตัวกำลังเปิดหนังสือเพื่อที่จะหาข้อมูลทำรายงาน  มือเล็กๆก็จดข้อมูลตามหน้าหนังสือที่เปิดดู  มีบางครั้งที่คนตัวเล็กทำหน้าตาเคร่งเครียดกับข้อมูลที่จะทำรายงานเลยเลยทำปากยู่ใส่หนังสือซะงั้น  ทำให้ใครบางคนที่นั่งอยู่โต๊ะตรงข้ามที่แอบมองอยู่อมยิ้มตาม

"เย้ เสร็จสักทีทีนี้ก็เหลือแค่พิมพ์กับเข้าเล่ม"

จุนมยอนพูดกับตัวเองก่อนจะเดินเอาหนังสือไปเก็บที่ชั้นหนังสือ

"โทษนะครับ"

"หือ เอ่อ...ว่าไงครับ"

คนตัวเล็กมองอย่างหวาดๆ ก็ดูสิคนอะไรเข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียง ถึงหน้าตาไม่ได้ดูโหดแต่มาหน้านิ่งๆใส่กันแบบนี้จุนมยอนก็กลัวนะ แถมแต่งตัวก็ไม่เรียบร้อยไหนจะทรงผมกับสีผมแบบนั้นอีก

"พี่รับสอนพิเศษใช่มั้ยครับ"

"อ้อ! ใช่ๆ ^^"

เป็นเสียงพูดของเซฮุนที่เรียกสติจุนมยอนกลับมาก่อนจะกลัวเขาไปมากกว่านี้  คนอะไรยิ่งมองใกล้ๆยิ่งน่ารัก

"ผมโอเซฮุนปี2 ครับ"

"จุนมยอนปี3 ยินดีที่ได้รู้จักนะเซฮุน"

ยิ้มหวานก่อนจะยื่นมือไปทำความรู้จักกับรุ่นน้องที่ยืนอยู่ตรงหน้า

"เซฮุนอยากเรียนอะไรเป็นพิเศษรึป่าวละพี่จะได้สอนให้ถูก"

ทั้งสองคนเดินคุยกันมาได้พักใหญ่จุนมยอนก็เริ่มหายกลัวเซฮุนบ้างแล้ว เซฮุนก็เลยบอกว่าอยากเรียนพิเศษเพราะม๊าบอกให้หาที่เรียน (หรอออ)  แล้วก็ได้ลองคุยกับรุ่นพี่ในโรงเรียนเลยรู้ว่าจุนมยอนรับสอนพิเศษ

"พี่อยากสอนวิชาไหนผมก็เรียนวิชานั้นแหละ"

ตอบกลับอย่างไม่คิดเพราะจุดประสงค์ตั้งแต่แรกของเซฮุนไม่ได้จะเรียนพิเศษอยู่แล้ว จะให้เลือกวิชาเรียนทำไมละ

"แล้วพี่จะรู้ได้ไงว่าเซฮุนเรียนอ่อนวิชาไหน"

"พี่ก็สอนผมทุกวิชานั้นสิ ผมเรียนทั้งเสาร์กับอาทิตย์ก็ได้นะ ม๊าอยากให้ผมเรียนเยอะๆ"

ใส่เกียร์สตอต่อก็เพราะอยากอยู่กับคนตัวเล็กนานๆ ยอมเรียนมันทั้ง2 วันเลยก็ได้โอเซฮุนคนนี้ยอม

"ก็ได้ๆ แล้วจะเริ่มเรียนเสาร์ไหนหละพี่จะได้เตรียมชีสให้"

"พรุ่งนี้"

"ห๊ะ! นี่พี่ทำชีสสอนเราไม่ทันหรอกนะTOT"

"ก็เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมช่วยพี่ทำชีสก่อนไง"

เซฮุนมองหน้าจุนมยอนขำเบาๆ คนอะไรทำหน้าตาน่าฟัดได้ตลอดเวลา

"ก็ได้ งั้นพี่กลับก่อนนะ แล้วเดี๋ยวไลน์บอกทางมาบ้าน"

แบมือตรงหน้าคนตัวสูง เซฮุนมองงงๆ เลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามคนตัวเล็ก

"เอาโทรศัพท์มาสิเดี๋ยวพี่เมมเบอร์ไว้ให้จะได้โทรหาไม่ก็ไลน์ถามพี่ได้"

เซฮุนรีบหยิบมือถือส่งให้คนตัวเล็กทันที  นึกว่าเขาจะต้องเป็นฝ่ายขอเบอร์ซะอีก แบบนี้เรียกว่าเปิดทางให้กันรึป่าวนะ  

จุนมยอนเมมเบอร์มือถือตัวเองให้กับเซฮุนก่อนจะส่งคืนให้

"พรุ่งนี้เจอกันนะ^^"

จุนมยอนโบกมือลาพร้อมกับส่งจุ๊บมาให้เซฮุน ก่อนจะหันหลังเดินไปอย่างลั้นลา  คนตัวสูงได้แต่มองแล้วยิ้มกับความน่ารักของรุ่นพี่ตัวเล็ก 

"บ๊องจริงๆ"

23.00 น.

ตืดด~~

จุนน้อยหอยสังข์ :

ฮุนนี่พรุ่งนี้มาประมาณ 10 โมงนะ (:

เซฮุนที่ตอนนี้อยู่ในชุดนอนธรรมดาสบายๆ กางเกงขายาวกับเสื้อกล้ามสีดำนั่งอยู่บนเตียงคว้ามือถือของตัวเองมาเปิดดูไลน์ที่คนที่เขากำลังนึกถึงอยู่ส่งเข้ามาพอดิบพอดี 

โอเซคนหล่อ :

ครับผม

จุนนี่คนสวย

แกล้งคืนสักหน่อยแล้วกันเรียกชื่อเขาซะตุ๊ดแตกขนาดนี้ มีที่ไหนกันตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครมาเรียก 

ตืดด~~

จุนน้อยหอยสังข์:

พี่ไม่ได้สวยนะ

พี่หล่อต่างหาก แบร่ :p

หน้าอย่างนั้นเรียกหล่อหน้าอย่างเข้าคงกลายเป็นเทพบุตรไปแล้ว อย่างจุนมยอนหนะต้องนางฟ้าถึงจะเหมาะที่สุด

โอเซคนหล่อ:

จุนมยอนคนสวย

ของผม...

คิคิ

ให้ตายนี่เขาเล่นเองยังแอบเขินเองเลย เซฮุนขำตัวเองที่เขาพิมพ์ประโยคอะไรเถือกนั้นไป แต่จริงๆก็ทั้งอยากจะแกล้งและอยากจะสื่อให้คนตัวเล็กรู้ว่าเขาหนะชอบคนตัวเล็กอยู่

 ตืดดด~~

จุนน้อยหอยสังข์:

ไม่คุยด้วยแล้ว

โป้ง

โอเซคนหล่อ:

555555

ฝันดีนะครับ (:

พรุ่งนี้ค่อยไปง้อละกัน เซฮุนมองเลื่อนอ่านข้อความที่พึ่งคุยกันแล้วก็ยิ้มก่อนจะไปกดตั้งเปลี่ยนสเตตัสใหม่ของตัวเอง

หวังว่าคงเดาออกบ้างนะ...จุนมยอน

        เซฮุนบ้าตอนนี้หน้าของจุนมยอนแดงเถือกเป็นลูกตำลึงไปซะแล้วเพราะข้อความของคนตัวสูงที่ส่งมาหาเขา  เขาเป็นผู้ชายจะสวยได้ที่ไหนกันละ  ทำไมเขาต้องรู้สึกเขินกับข้อความบ้าๆอะไรนั้นด้วยนะทั้งๆที่พึ่งรู้จักกับเซฮุนไม่ถึงวันด้วยซ้ำ  ผู้ชายคนนี้น่ากลัวจริงๆ 

    จุนมยอนกดดูรูปไลน์ของเซฮุน  ดูดีจัง  ในรูปนั้นไม่ได้มีอะไรที่พิเศษมากมายแต่กลับดึงดูดให้จุนมยอนมองอยู่อย่างนั้น  พลันสายตาเหลือบไปเห็นการอัพเดตคนตัวเล็กเลยกดเข้าไปดู   นี่เขาไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะแต่..... -//////-

"เซฮุนคนบ้าๆๆๆ"

โอเซคนหล่อ: คนสวยของผม





--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 จบไปกับหนึ่งตอนแรก ฟิคเรื่องนี้เกิดจากการที่ไรท์ติดเพลงนี้มากกกก ก็เลยเอามาแต่งซะเลย(สนองความต้องการตัวเอง กร๊าากก ) แต่งครั้งแรกนะคะเม้นติชมกันด้วยเน้อ 
ปล.ฟิคมันจะเป็นตอนๆไปเพราะแอดแต่งแบบเรื่องยาวๆมิด้ายยย มันมาตามอารมณ์ 555555